കണ്മുന്നിൽ ഒരു ജീവിതം തകരുന്നതു നിസ്സഹായയായി നോക്കി നിൽക്കേണ്ടി വരുന്ന ഒരു അവസ്ഥയിലാണ് ഈ കുറിപ്പ്:
പലപ്പോഴും ഒന്നു സഹായിക്കാൻ പോലുമാവില്ല... കേവലം മൂന്നാമതൊരാൾ മാത്രമായി നിൽക്കേണ്ടി വരും...
കുടുംബത്തിലെ ഒരംഗത്തിന്റെ അമിതമായ മൃഗസ്നേഹം അതേ കുടുംബത്തിലെ മറ്റു അംഗങ്ങളുടെ ജീവിതം ദുസ്സഹമാക്കുന്ന കാഴ്ച ഒരുപാട് വേദന ഉളവാക്കുന്നതാണ്. മൃഗസ്നേഹം നല്ലതു തന്നെ. എനിക്കും ഉണ്ട് അവയോടു സ്നേഹം. പക്ഷേ, സ്വന്തം കുടുംബം നശിപ്പിച്ചിട്ടു വേണോ ഈ സ്നേഹം എന്നെ ഞാൻ അതിശയിക്കുന്നുള്ളൂ..

ഒരു മൃഗശാലയാക്കേണ്ടതാണോ വീട്? സ്വന്തം ജീവിത പങ്കാളിയേയും, മക്കളെയും മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിയാത്ത... അവരെ അവരർഹിക്കുന്ന വിധം സ്നേഹിക്കാൻ കഴിയാത്ത ഒരു വ്യക്തിക്കു വാസ്തവത്തിൽ ഈ പറയുന്ന മൃഗസ്നേഹം ഉണ്ടോ അല്ലെങ്കിൽ സ്നേഹത്തെ പറ്റി പറയാൻ എന്തെങ്കിലും അർഹത ഉണ്ടോ എന്നു ഞാൻ സംശയിക്കുന്നു.

സ്വന്തം കുടുംബത്തിന് അർഹിക്കുന്ന പരിഗണന നൽകിയതിനു ശേഷം, താൻ അവരോടു ചെയ്യേണ്ട കർത്തവ്യങ്ങൾ ചെയ്തതിനു ശേഷം, ആയിക്കൂടേ ഈ മൃഗസ്നേഹം എന്നു മാത്രമേ ഈ അല്പബുദ്ധിക്കു ചോദിക്കാനുള്ളൂ.

എന്റെ കാഴ്ചപ്പാടിൽ... രണ്ടു തരം പ്രശ്നങ്ങൾ ആണ് സാധാരണ മനുഷ്യനു നേരിടേണ്ടി വരുന്നതു.
ഒന്നു, മനുഷ്യൻ വിചാരിച്ചാൽ തീരാവുന്ന പ്രശ്നങ്ങൾ...

രണ്ടാമത്തേത്, മനുഷ്യന്റെ പരിധിക്കും അപ്പുറമുള്ളവ. അവിടെ ഈശ്വരൻ എന്ന മഹദ്സാന്നിധ്യത്തിൽ സർവം സമർപ്പിച്ച് വിധിക്കായി വിട്ടു കൊടുക്കാം.

എന്നാൽ ഒന്നാമത്തേത്.... പ്രശ്നങ്ങൾ സൃഷ്ടിക്കുകയും അവയിൽ നിന്നു മുക്തി നേടാനുള്ള യാതൊരു വിധത്തിലുള്ള ശ്രമങ്ങളൂം അവൻ നടത്താതിരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു എന്നുള്ളതാണ്. അങ്ങനെ ചെയ്താൽ തന്നെ ഈ ലോകത്തിലെ മുക്കാൽ പങ്കു പ്രശ്നങ്ങളും തീരും. സ്വന്തം സ്വാർത്ഥ താല്പര്യങ്ങൾക്കു മുൻ‌തൂക്കം നൽകിക്കോളൂ, പക്ഷേ, അതിനു മറ്റുള്ളവരെ കൂടി ബലിയാടാക്കണോ!!!